مادر مظلومه ی ما فاطمه، رفته به صحرای بلای حسین
سمت چپش مریم اطهر نشست، سمت مقابل ابتای حسین
مادر مظلومه ی پهلو کبود، صورت نیلی قد اون چون کمون
در وسط معرکه ها واهمه، عرش خدا مست ولای حسین
چرک نویس من
شعر نمیگویم! شعر گفتن را دوست دارم...
کاش شاعر شوم از برای دربارِ خداوندگار...